ایمان چیست؟

ایمان چیست؟ و سئل عن الایمان، فقال: الایمان معرفه با لقلب، و اقرار با للسان، و عمل با لارکان. -ح /227 ? ترجمه: از امیرالمؤمنین علیه‏السلام، پر سیدند که:((ایمان چست))؟فرمود:((ایمان عبارت است: شناخت قبلى، اعتراف و اقرار به زبان، عمل با اعضاء و جوارح بدن)) شرح: ایمان حقیقى: نشانه‏هائى دارد، که هر کس این نشانه‏ها را در خود داشته باشد، مؤمن حقیقى است. امام علیه‏السلام، براى مؤمن حقیقى، سه نشانه اصلى و مهم تعیین فرموده است، که ما نیز با توجه به آنها میتوانیم مؤمنان حقیقى را بشناسیم. طبق فرموده امام (ع) مؤمن حقیقى کسى است که: * اولا شناخت قبلى داشته باشد. یعنى از صمیم قلب و از ته دل، وجود خدا را شناخته باشد، و صمیمانه معتقد باشد که اصول دین اسلام، یعنى یگانگى خداوند متعال، نبوت حضرت محمد (ص)، و فرارسیدن روز قیامت، عدل خداوند و جانشینى امامان علیه‏السلام ، بر حق است. * ثانیا به زبان اعتراف کند، یعنى اعتقادات الهى و اسلامى خود را بر زبان آورد، و همواره کلمه((شهادتین)) را به زبان جارى سازد، و به یگانگى خدا و نبوت حضرت محمد (ص) اقرار کند. * ثالثا وظایف اسلامى خود را با اعضاء بدنش انجام دهد، یعنى وضو ساختن، نماز خواندن، روزه گرفتن، بدنگرفتن با زبان بد نشنیدن با گوش، نگاه حرام نکردن با چشم، و... تمام وظائفى را که خداوند براى اعضاء بدن او تعیین فرموده است، بطور صحیح و کامل به انجام رساند. بنابراین، کس که یکى از این نشانه‏ها، یا قسمتى از این نشانه‏ها را نداشته باشد، نمى‏توان خود را مؤمن حقیقى بداند. 32. ستیزه‏جویى لا تدعوک الى مبارزه، و ان دعیت الیها فأجب، فان الداعى باغ و الباغى مصروع. -ح / 233 ? ترجمه: کسى را به ستیز دعوت مکن، اما اگر تو را به مبارزه دعوت کردند، براى دفاع از خود، جنگ را قبول کن. زیرا شخص ستیزه جو، ستمگر است، و ستمگر بر خاک مى‏افتد و مغلوب مى‏شود. شرح: یکى از افتخارات فراوان اسلام، این است که در دستورات آن هیچگاه دعوت به ستیزه وجود ندارد. زیرا اسلام، دین صلح و صفا و آشتى است، و قادر است که تمام مسائل را با منطق قوى و دلایل روشن و محکم خود حل کند. و بخاطر همین برخوردارى از منطق و دلیل است که هیچگاه پیغمبر (ص) و ائمه معصوم (ع) لازم نمى‏دیدند کارها را با زور پیش ببرند، و رفتار جنگ طلبانه داشته باشند و جنگى را شروع کنند. در جنگهاى صدر اسلام، هیچگاه حضرت محمد (ص) و مسلمانان براى جنگ پیشقدم نمى‏شدند و به جنگ کسى نمى‏رفتند. بلکه این دشمنان اسلام بودند که یا بطرف مسلمانان لشکر کشى میکردند، یا آنقدر به آزار و اذیت و شکنجه مسلمین مى‏پرداختند که آنها هم براى دفاع از خود ناچار از جنگیدن مى‏شدند. دلیل اینکه اسلام، پیشقدم شدن در جنگ و جنگ‏طلب بودن را جایز نمیداند. این است که هر کس جنگ‏طلب باشد، و با برپاکردن جنگ به کشتار و تجاوز دست بزند،((ستمگر)) است. و ستمگر نیز، سر انجام بر خاک مى‏افتد و مغلوب میشود. پس اسلام، هرگز دستور جنگ‏طلبى نمى‏دهد، چون هرگز نمیخواهد پیروانش ستمگر باشند. اما همان اندازه که اسلام، مسلمانان را از جنگ‏طلبى بر حذر میدارد، به همان اندازه هم، هر مسلمانى را موظف میسازد که در برابر جنگ طلبها، از خود دفاع کند. زیرا دفاع نکردن در برابر جنگ طلبها، دلیل خوارى و زبونى است، و اسلام هرگز نمیخواهد که پیروانش خوار و زبون باشد و به دیگران، اجازه کشتار و تجاوز بدهد. به همین دلیل است که امام علیه‏السلام نیز مى‏فرماید که مسلمانان نباید جنگ طلب باشند، اما اگر جنگى به آنها تحمیل شد، باید بهر قیمتى که هست از خود دفاع کنند و حتى((با چنگ و دندان به جهاد برخیزند و به زمزمه‏هاى شوم صلح و سازش اعتنا نکنند)).